życie to matrix

O mój boże. Ostatnia rzecz, jakiej się spodziewałam leżąc o 1 w nocy, w wakacje po skończeniu szkoły i przed studiami, to znalezienie mojego bardzo starego bloga. Ostatnio wstawiłam tutaj coś w 2015, chociaż to też było tylko przywitanie, a teraz jest 2019 i chyba umieram z feelsów.

Wiem, że i tak nikt tego nie czyta, ale piszę to bardziej dla siebie, jakbym jeszcze tu kieeedyś sama trafiła i znowu chciała umrzeć z cringe'u, no i powspominać. Bo aktualnie jestem troszkę na skraju płaczu, jak czytam komentarze pod tym gównem, które pisałam xd. Nie ma co ostro oceniać, miałam jakoś 14 lat, ale to żenujące, but still niesamowite że mogę to znów przeczytać.
No więc, jest rok 2019, wybieram się na studia i dalej coś dla siebie piszę. Pisałam przeróżne rzeczy i z dużymi przerwami, zawsze jakieś fanfiction, teraz jest to larry (jestem @glovvie na wattpadzie!!) i widzę, jak zmieniło się wszystko w tym, jak i co piszę - ps ktoś powinien był się zmartwić o to, jak dziwne i depresyjne rzeczy tu powstały, ale z drugiej strony to takie lataxdddd.

Lata z mcr i to, co wtedy robiłam, tak mnie "stworzyły", że aż sama jestem w szoku. Podsumowując, 13yo me is shaking and would never expect herself to be like dis. I uwielbiam wszystkich, z którymi byłam wtedy blisko i pisali mi tu tak kochane rzeczy. Życie to jakaś symulacja i chyba ją zacięłam logując się tutaj.

xoxo, Julka

Siemka!

Wow, wrzesień 2k15, znów tu wchodzę :''')
Wpadłam zrobić małe podsumowanie i w ogóle. Więc frerardów raczej już pisać nie będę, ale jakby ktoś był zainteresowany, to podam na dole mojego wattpada. Tam wstawiam opowiadanie, nie wiem, czy przeniosę się jeszcze na bloggera.
Te frerardy tutaj to takie supi wspomnienia, komentarze supi ludzi, supi czasy, jeju, wszystkich Was kocham. Zebrało mi się na filsy.
Dobra, bo się rozpiszę za bardzo, a nie chcę zanudzać. Jeśli najdzie mnie ochota, to będę publikowała tutaj, ale na razie stawiam na wattpada. Macie moje namiary:

wattpad
twitter

Czuję się jak przy pożegnaniu, jej, przesyłam dużo miłości, może kiedyś odkopię tego bloga i znów będę filsować, kocham Was bardzo ;-; Papa!

xoedek

good night

                        Dobry wieczór! Witam Was one shotem, którego dedykuję mojej kochanej Marysi :> 

W sumie pisałam go kilka dni temu a teraz większość przerobiłam, jest późno i nie wiem jak to wyszło :C

No ale, dziękuję za komentarze i zachęcam do pisania, indżoj...

 Wyszedł z sali trzaskając za sobą drzwiami z numerem 14. Nie mógł znieść panującego w środku hałasu, napięcia oraz łez w oczach. Podobnie brzmiące zdania dyktowane przez nauczycielkę mieszały mu się w głowie, nie mógł wyłapać o czym ona mówi. Obgryzając, już do krwi, swoje zniszczone paznokcie ruszył korytarzem, podpierając się i mając nadzieję, że nie zostanie zauważony przez nikogo, kto by się nim zainteresował. Ale i tak się nie interesowali. Mógł siedzieć trzęsąc się ze złości lub od płaczu, a nikt by nie zwrócił uwagi.

Nie mogąc już dalej iść, oparł się o chłodną ścianę. W głowie ciągle szumiało, nie mógł przetworzyć informacji. Ręce trzęsły mu się z nieznanego powodu. Osunął się po zimnej powierzchni i usiadł na podłodze. Nagle do jego uszu dotarł niezwykle spokojny, delikatny dźwięk. Serce przestało bić  tak mocno, cały jakby się zatrzymał. Gitara. Z Sali obok. Opuściły go natychmiast wszelkie negatywne emocje. Powoli podniósł się i lekko uchylił drewniane drzwi. Zauważył chłopaka. Czarnowłosego, mniej więcej w jego wieku, ubranego w ciemne kolory. Grał tak delikatnie, jakby trzymał w rękach cały świat. A może trzymał?

Nie zauważył, gdy chłopak przestał grać. Patrzyli sobie wzajemnie w oczy czekając na… właściwie na co czekali? Mając dość krępującej ciszy, odezwał się nieznajomy.

-Cześć. Nie widziałem cię.

-Przepraszam, nie powinienem podsłuchiwać, przepraszam. – zaczął się tłumaczyć Frank.

-Nic się nie dzieje, serio, nie przejmuj się tak – uśmiechnął się przyjaźnie – Jestem Gerard.

-Frank – odwzajemnił. – Fajnie to zagrałeś, co to było?

-Własna piosenka, nic takiego.

-Weź, była ekstra! Chciałbym umieć grać… - pożalił się nowo poznanemu Gerardowi. Od początku poczuł do niego sympatię.

-Może cię nauczyć? – zaproponował czarnowłosy.

-No co ty! Serio? Byłoby ekstra!

Tym sposobem Frank nie poszedł na kilka kolejnych lekcji, co dziwne, Gerard się tym nawet nie przejął. Kilka godzin rozmawiali o wszystkim, zaczynając od zespołów, kończąc  na szkole. Nie zauważył, kiedy minęło tyle czasu. Zebrali się niechętnie do domu około 17, po pożegnaniu się z Gerardem cicho przemknęli niedaleko woźnego i niezauważeni rozeszli się w różne strony.

Frank wszedł do domu i od razu uśmiech zszedł mu z twarzy. Ojciec znowu pił, matka pewnie gdzieś poszła.

-Gdzie byłeś? – usłyszał zachrypnięty głos.

-W szkole

-Tak długo?! – ojciec wstał i zaczął szarpać syna. – Do pokoju, już!

Czuł mocną woń alkoholu. Oddalił się i, jak kazał ojciec, ruszył w stronę pokoju. Po prostu się go bał. Bał się, że znów go uderzy, ale mógł tylko spuścić głowę i odejść.

Wziął się za uczenie na jutrzejszy sprawdzian, ale jakoś nie mógł się skupić, więc poszedł spać (dop. autora – robię tak całe życie). Zasnąć też nie mógł. Myślał o tym, czy spotka się jutro z Gerardem. Jeny, strasznie go polubił, a znali się bardzo niedługo. Ach, taka ważna informacja o Franku – jest gejem. Zawsze go przez to źle traktują. Ojciec dlatego go tak nienawidzi.

Po godzinie przewracania się w łóżku, odpłynął. Zasnął smutny. Zasnął samotny.

***

                         Kolejny dzień, jednak nie tak zły jak poprzednie. Franka podnoszącego się leniwie z łóżka pociesza myśl, że może spotka poznanego wczoraj chłopaka, który uczy go gry na instrumencie. Nastolatek nie potrzebuje wiele czasu żeby przygotować się do szkoły, więc po chwili szedł już ulicą New Jersey kierującą go na przystanek.

Od razu podbiegł do sali, w której ostatnio spotkał Gerarda. Zastał go tam.

-Cześć! – rzucił przekraczając próg.

-Hej Frankie – uśmiechnął się Gerd.

Pięknie się uśmiechał. Wyglądał przeuroczo.

-To co, ćwiczymy już jakąś prostą piosenkę? – spytał wyciągając Franka z krainy marzeń.

-Jasne!

Kolejne godziny, sala zamknięta, niezliczone nieobecności na lekcjach. Frank, nie zważając na konsekwencje, kochał tak spędzać czas. I powoli zaczynał kochać Gerarda. Po tak krótkim czasie. Miał dreszcze, gdy przypadkowo musnęli się dłońmi. Uwielbiał to, gdy byli tak blisko. Spędzali ze sobą wiele dni, tygodni, także po lekcjach, chodząc i rozmawiając.

-Frank? – zaczął Gerard podczas spaceru po parku.

-Hm?

-Nie jest ci zimno? Już wieczór.

-No może trochę… - odparł nieśmiało.

Gerd stanął naprzeciwko chłopaka i zarzucił na niego swoją kurtkę, bo nastolatek miał na sobie tylko bluzę. Kiedy chciał się odsunąć, Frank chwycił go niespodziewanie za chłodne dłonie i popatrzył prosto w oczy. Stał tak nie wiedząc co robi, a kiedy zdał sobie z tego sprawę, uciekł wyrywając się. W domu nie było nikogo, na jego szczęście. Rzucił się na łóżko, kładąc wcześniej kurtkę Gerarda na krzesło. Chciał go pocałować. Nie mógł sobie na to pozwolić. Uspokoił się, wszedł pod kołdrę i zasnął. Zasnął smutny. Zasnął samotny.

***

                         Szedł korytarzem, chcąc wejść do sali z którą wiązało się tyle wspomnień, oddać kurtkę i wrócić do nudnego życia. Połowa planu wypaliła, wszedł, napotkał wzrok Gerarda.

-Frank, dlaczego uciekłeś?

Nie odpowiadał.

-Frank? – Gee podszedł do niego bardzo blisko, patrzył w niego swoimi pięknymi oczami, tak niebezpiecznie blisko. Wtedy chłopak pękł.

-Bo cię do jasnej cholery kocham!

Zamilknął. Oboje zamilkli. Patrzyli na siebie, kiedy Frank poczuł na swoich ustach wargi Gerarda. Całował go. Marzenia nie były już marzeniami. Nie wiedział ile już tak stali, nie chciał tego przerywać, przytulił chłopaka nie przerywając pocałunku.

-Frankie…

-Tak? – nie odrywał się od Gerarda, bał się go wypuścić, bał się znów zasnąć smutny.

-Też Cię kocham.

Po chwili czarnowłosy zaproponował spacer, więc wyszli trzymając się za ręce. Niczego więcej nie potrzebowali. Mijali park, drzewa, zatrzymali się na moście. Frank stanął przed Gerardem.

-Co się dzieje słonko?

-Zimno mi… - wymamrotał uśmiechając się słodko.

Gerard przytulił chłopaka żeby go ogrzać, złożył na jego czole słodkiego buziaka.

Po chwili zamarli. Frank usłyszał głos ojca.

-Ty pieprzony pedale! – podbiegł do syna i zamachnął się na niego, w ostatnim momencie zrobił unik. Gerard próbował zasłonić chłopaka, ale został brutalnie powalony na ziemię. Frank zrobił krok w tył. Krok za dużo. Nadjeżdżał samochód.

***

                         Gerard siedział przy szpitalnym łóżku już tydzień, czekając na poprawę stanu zdrowia swojej miłości. Nie było im dane się sobą nacieszyć, ale mają jeszcze szansę, chłopak wierzy, że Frank się obudzi. Musi się to stać. Iero mógł się obudzić i przeżyć – albo obudzić ale na chwilę. Na szczęście szansa na to, żeby przeżył była o wiele większa, więc nie ma się o co martwić.

Gee spał tylko czasem, bardzo krótko, tak jak teraz. Przysnął. Nie miał kiedy odpoczywać, cały czas czekał na to, aż Frank się obudzi. To Gerarda obudzono. Obudził go ten, na którego czekał.

-Gee, skarbie, śpisz?

Przetarł oczy i uśmiechnął się szeroko.  Przytulił swoją miłość powtarzając, jak bardzo go kocha.

-Frankie, jak się czujesz, odpocznij, wszystko będzie dobrze, kocham Cię, chodź tu do mnie – i znów go przytulił. Tym razem delikatnie, wkładając w to najszczersze uczucia. A zmęczony Frank zasnął. Zasnął szczęśliwy. Zasnął w jego ramionach. Nie obudził się.

little thing, first - so called - poem

Dzień doberek, dobry wieczór

To nie jest frerard, tylko krótka kupa na poziomie pierwszej klasy, ale wrzucam bo się starałam XD Mam nadzieję że tego nikt nie zobaczy.

Myślę
Wyżerając każdy, zniszczony już, kawałek mojej duszy.
Czytam
Marząc o cieple fizycznym, spowodowanym dotykiem Twojej delikatnej dłoni, uwalniającym mnie od katuszy.
Wyobrażam
Jak beztrosko żyjemy, zapominając o śmierci, która nadejdzie na pewno.
Niszczę
Moje myśli, nie mogąc złączyć ich w jedno.
Wzdycham
Mając jednak nadzieję na wspólne szczęście, nie tylko w mojej głowie.
Odpisując
Zostawiam jakiś ślad po sobie.
Żebyś wiedziała
Że tęsknię za dotykiem, którego jeszcze nie było
Że marzę o wspomnieniu, które jak mgła by się nie rozmyło.
Ale w końcu
Kiedyś, po długich miesiącach
Nasze marzenia nie będą marzeniami
I coś, o czym myślałyśmy latami
Połączy nas i rozdzielić nie pozwoli
I będę mogła ogrzewać Twe serce do woli.

there is no hope for us

Witam po raz kolejny.

Znów napisałam porąbanego one shota, cóż, w środku nocy, więc jest krótki i niezbyt normalny. Miał być dłuższy, ale doszłam do wniosku, że dopisując coś, tylko go zepsuje. Indżoj.

„3 października

W szkole jest nowy chłopak, Frank. Lubię go, fajnie się z nim rozmawiało. Spotkaliśmy się wychodząc ze szkoły i jakoś tak znaleźliśmy wspólny język. Lubi tą samą muzykę i nawet ubiera się w podobnym stylu! Gadaliśmy też o komiksach i paru innych rzeczach. Może się zakumplujemy, fajnie by było.”

Nowa szkoła, nowi ludzie, nauczyciele… Ale chyba nie będzie tak źle. Siedzę teraz w sali chemicznej, oglądam wszystko i wszystkich. Nauczycielka wydaje się być miła, dość młoda pani Fuentes nie wrzeszczy na nas i tłumaczy zrozumiale materiał. A klasa… cóż, jak w każdej innej szkole, uczniowie dzielą się na takie jakby grupy. Na tyłach, niedaleko mnie, siedzą sportowcy.

Chyba są spoko, ale nie wiem, czy mnie polubią. Jest tam taki jeden chłopak, który raz się nawet do mnie uśmiechnął.

Mniej więcej na środku Sali siedzą dziewczyny z obcisłymi ciuchami i makijażem zapewne cięższym od Slayera. Nie trzeba komentować

Przede mną znajdowała się niewielka grupa wyrzutków, mieli talent, nie mieszali się z innymi, chcieli się wyróżnić, więc ich źle ich potraktowano. Rozumiem ich.

Reszta to „kujony”, kilka mniejszych grupek i, na szarym końcu, ja.

Nie zauważyłem nawet, jak szybko minęły lekcje. Dziś jeszcze z nikim nie rozmawiałem, ale może w końcu ktoś zagada…

-Hej! – usłyszałem za sobą głos jakiegoś chłopaka. Obróciłem się i zobaczyłem, że to on uśmiechnął się do mnie wtedy. –Jestem Gerard.

-Cześć, Frank. - uśmiechnąłem się miło do niego.

-Wracasz już? Możemy pójść razem, jak chcesz - zaproponował. Ktoś jednak chciał ze mną gadać, i to od tak zwanych sportowców, super! Wydawał się być fajnym gościem. Pokiwałem głowa i ruszyliśmy w stronę wyjścia.

-Ej, to naszywka The Misfits? I Iron Maiden? - zapytał zauważając loga zespołów na mojej torbie.

-Tak, słuchasz ich? - rozpromieniłem się.

Kto wie, może się zaprzyjaźnimy?

"10 października

Nie wiem, co mam robić, czy to jakieś zauroczenie? Ale to pół biedy... Nikt nie może wiedzieć. Oni go nienawidzą, bo chodzą plotki, że jest gejem. W innej sytuacji bym się ucieszył z jego orientacji, ale nie teraz.

Oni są niebezpieczni."

O co chodzi? 

Czuję się, jakbym przyszedł do szkoły brudny, czy coś. Wszyscy mnie unikają, wiem, że tydzień temu było podobnie, ale miałem Gerarda. A teraz rzucają mi pogardliwe spojrzenia i kilka razy słyszałem przezwiska.

-Ciota - mruknęła jakaś dziewczyna.

Co się tutaj do cholery działo?! Gerard trzymał się swoich, także gardzących mną, ale nic nie robił. Nie dziwię mu się.

-Pedał! - krzyknął ktoś zza moich pleców i popchnął tak, że prawie upadłem.

O nie. Nie, nie, nie!! A co jeśli oni wiedzą, że wolę facetów? To pewnie dlatego tak cały czas mnie obrażają. Ale skąd by wiedzieli?!

Dziś wracam sam, Gerard ma trening... Zresztą i tak nie miałbym na co liczyć.

Myślałem o nim całą noc, nie wiem, dlaczego. Boję się, że mi się podoba. Tylko tego brakuje...

"6 listopada

Każą mi to robić, każą go krzywdzić. Nie chcę... On nie może cierpieć... Ale nie umiem nic zrobić"

Dostałem z łokcia w brzuch. Skuliłem się i nie próbowałem już uciekać. Słyszałem jakieś krzyki, nie rozumiałem dokładnie... Mówili do Gerarda... Poczułem, jak ktoś podnosi mnie i po chwili klęczałem, trzymając się za brzuch, na środku korytarza szkolnego. Zobaczyłam zbliżającego się do mnie Gerarda. W jego oczach był... smutek? Czy to możliwe? Pewnie to zwidy, zakochiwałem się w nim jeszcze bardziej, cały czas... Nawet, jeśli ze mnie szydził.

-Zrób to, Way! No dawaj, boisz się zasranego pedała?

Kopnięcie w brzuch. 

Zaczynam płakać.

Kolejne uderzenie.

On mi to zrobił.

Jedyna osoba, z którą kiedyś mogłem rozmawiać. Na której mi zależy.

Teraz leżę na podłodze.

Nic już się nie liczy.

Straciłem nadzieję na miłość.

Na wszystko.

"9 grudnia

Nie daję rady.

Ranię go, więc zacząłem ranić siebie.

Czemu nie potrafię tego przerwać?!

Nie wiem, ale karam się za to.

Za każdą łzę w jego oku.

Nikt nie może wiedzieć, jak słaby jestem!"

Jest coraz gorzej. Wszystko mnie przytłacza. Gerard już na mnie nawet nie patrzy. A ja go kocham. On ma w dupie moje uczucia, ale przecież nie jest gejem, a nikogo do miłości nie zmuszę. 

W szkole sytuacja taka sama.

Przeżyłbym to spokojnie, gdyby był przy mnie.

Ale jest oprawcą.

I nikt mi już nie pomoże.

"21 maja

To już mnie wykańcza. Chcę pomóc Frankowi, kocham go tak strasznie... Ale nie potrafię, poza tym na pewno tego nie odwzajemnia. Cierpi przeze mnie, to ja go tak ranię.

Całe noce płaczę i zadaję sobie ból.

Wołam o tą cholerną pomoc, 

ale tylko on mnie może naprawić."

Jestem na skraju wytrzymania. Nie wiem co robić.

Gerardzie, pomóż, proszę!

"25 maja

Już koniec. Koniec wszystkiego. 

Poddaję się. Tak nie da się żyć.

Skończę jak tchórz.

Kocham Cię, Frankie."

Już nie martwię się o to, co powie rodzina. To egoistyczne, bo będą się pewnie załamywać, obwiniać i zastanawiać, dlaczego.

Bo kocham Gerarda.

~~~*~~~*~~~

Stoję na moście, chłodne powietrze owiewa moją zadziwiająco spokojną twarz. Opieram się o barierkę.

Ktoś jest obok.

Odwracam wzrok i widzę Gerarda.

Wykończonego, wygląda strasznie, ale ciągle na swój sposób pięknie. 

Widzę, co chce zrobić.

I już wiem, że nie ma dla nas nadziei.

-Razem? - zapytałem, chwytając go delikatnie za rękę. 

-Razem.

Skaczemy.

one shot

Hej. Jest tu jeszcze ktoś?

To ten... Napisałam one shota, jest dziwny, bardzo. Nie lubię go.

Ale PEWNE OSOBY XD męczyły mnie że mam dodać... będziecie żałować, mówię tylko.

Tak się składa że pisać nie umiem.

Dobra, koniec, rip nadzieje na szacunek u czytelników frerardów...

Zimne powietrze... Chłodny powiew obudził mnie ze snu, nawet nie pamiętam, czy to był koszmar, czy coś przyjemnego. Ostatnio w ogóle nie pamiętam swoich snów. Ale nie były mi one potrzebne, nie musiałem ich znać. Za dnia coś innego przyciągało moją uwagę, coś realnego. A raczej ktoś. Leżał obok mnie, przysłonięty do połowy klatki piersiowej kołdrą, obejmujący mnie delikatnie w pasie, mój chłopak - Frank. Był idealny. Jego gładka, blada cera, ciemne włosy, które wpadały mu do oczu i musiał je często odgarniać. Te bursztynowo czekoladowe, pełne uczuć tęczówki spoglądające na mnie codziennie. I śliczne usta, które zdobił kolczyk dodający mu urody. Mogłem tak na niego patrzeć godzinami, ale wtedy lekko uchylił powieki i zwrócił na mnie wzrok. Te oczy miał najcudowniejsze na całym świecie, utonąłem w nich...

-Na co się tak patrzysz? - mruknął słodkim głosem przytulając mnie jeszcze mocniej.

-Na Ciebie. To jedna z rzeczy, które uwielbiam robić. Mogę tak Cię oglądać cały dzień. Przeszkadza Ci to?

-Ależ skądże - zaśmiał się.

Puścił mnie i zaczął lekko się podnosić, ale chwyciłem go za ramiona i położyłem z powrotem, na plecach, kładąc się na nim delikatnie.

-Gdzie Ty się wybierasz? - szepnąłem, unosząc kąciki ust.

-Na śniadanie, no chodź... Gerard... Nie teraz... - mruczał pomiędzy moimi pocałunkami, które składałem na jego ustach. 

Ach tak, usta... Miękkie, lekko różowe, uwielbiałem je całować. A on tak po prostu chciał zwiać na śniadanie, nie, nie, miałem ochotę go jeszcze pomęczyć.

-Kochanie... Koniec już... - ale w końcu mi się poddał i złączył nasze wargi bez oporu,  na co uśmiechnąłem się lekko. Kochałem tego faceta ponad życie. Oddałbym za niego wszystko. Podarowałem mu już swoje serce. 

Ostatni raz cmoknąłem go w usta, po czym wstałem i pociągnąłem za sobą do kuchni. 

Próbowałem go ode mnie odkleić, żeby zrobi śniadanie, ale uparcie się mnie trzymał. Jakby bał się, że gdy mnie puści, stanie się coś złego. Ale nie przeszkadzało mi to, nie lubiłem, kiedy w jego oczach błyszczały łzy. Przy mnie był bezpieczny. 

Robiłem tą głupią jajecznicę, która w sumie była zbędna, bo ani ja, ani Frank nie byliśmy głodni. Chłopak obejmował mnie wokół brzucha, stając wysoko na palcach, żeby spojrzeć mi przez ramię. Jego wzrost także był strasznie uroczy, kochałem w nim nawet ten szczegół.

-Geraard... - szepnął mi do ucha.

-Co się stało, Frankie?

-Idziesz dziś do pracy? - zapytał ze smutkiem w tym swoim wiecznie radosnym głosiku. 

Pracowałem w galerii sztuki oprowadzając wycieczki itp. Lubiłem to, mimo, że nie zawsze wykazywali zainteresowanie tym co mówię. Ale tak już jest. Zresztą mogłem dzielić się moją wiedzą, przemyśleniami, a od czasu do czasu zdarzył się ktoś, kogo nie zanudzałem. Mimo wszystko, lubiłem tam pracować.

-Nie, mam wolne - odrzekłem, składając na jego policzku mokrego całusa. I znów zobaczyłem w jego oczach tą iskierkę. Chciałbym, żeby zawsze był szczęśliwy. - A my możemy w końcu gdzieś wyjść. Kino? - zaproponowałem.

-Jasne, byłoby super! - obrócił mnie w swoją stronę i przytulił się, chowając głowę w zagłębieniu w mojej szyi. Obejmowałem go już jakiś czas, chyba z kilka minut. W końcu odsunęliśmy się od siebie i każdy ruszył przygotowywać się na dzisiejsze wyjście. Kiedy mogliśmy już iść na film, chwyciłem Franka za rękę i ruszyliśmy.

-Gerard, czemu wszyscy się na nas tak dziwnie gapią?

-Bo są, kochanie ty moje, pieprzonymi homofobami. - odparłem rzucając przechodniom pogardliwe spojrzenia. - Ale nie przejmuj się nimi.

-Ty wybierz film, mówię przecież!
-Nie, Ty! Twoje zdanie się bardziej liczy! - kłóciliśmy się przed kinem.

-Gee, jak nie wybierzesz, to... - nie dokończył, bo zamknąłem mu usta pocałunkiem. W końcu oderwałem się od niego - X-men - wyszeptał uśmiechając się i połączył nasze wargi jeszcze na chwilkę. 

-Dobra, chodź już.

Film nie był jakiś długi, wróciliśmy rozmawiając o nim. Reszta wieczoru minęła zadziwiająco szybko. Na zewnątrz panowała dość chłodna temperatura, więc kładąc się do łóżka obok mojego chłopaka zastanawiałem się, czy nie jest mu zimno. Po krótkiej chwili wahania przytuliłem się mocno do obróconego tyłem do mnie Franka i pocałowałem go delikatnie w policzek.

-Słodkich snów - szepnąłem. Chyba spał, mi także nie zajęło to dużo czasu.

Około trzeciej obudziły mnie jakieś krzyki, otworzyłem zaspane oczy i zobaczyłem Franka wrzeszczącego i całego we łzach. Ale ciągle spał. Rzuciłem się, żeby jak najszybciej go obudzić. Rozszerzył powieki i rzucił mi się na szyję, Cały czas płakał.

-Frankie, to tylko sen, spokojnie...

-Ge.. Gerard... - zaczął łamiącym się głosem.

-Ciii, jestem tutaj...

-Śniło mi się... że... że nie żyjesz... - powiedział po czym totalnie się rozkleił i przytulił mnie jeszcze mocniej. Położyłem go na łóżku i pozwoliłem objąć mnie jak tylko będzie mu wygodnie. Po kilku minutach uspokoił się i zasnął.

~~~*~~~*~~~

Wracałem z pracy, był już późny wieczór. Ciekawe, jak tam Frank, dziś szczególnie nie chciałem go zostawiać. Rano chodził taki przybity tym snem...

Skręciłem w lewo i wszedłem do kamienicy. To mieszkanie nie było jakieś luksusowe, ale da się żyć. 

Stopnieć po stopniu, dostałem się na górę i otworzyłem drzwi, za którymi mam ujrzeć Franka czekającego na mnie na kanapie. Chciałem już go przytulić.
-Cześć Frankie! Jestem! - rzuciłem na przywitanie. - Słońceee!
Gdzie on się schował?! Ale nie mam siły teraz na te jego zabawy, ruszyłem do kuchni, gdzie zobaczyłem poszukiwaną osobę.
-Tu jesteś! - powiedziałem.
Obrócił się i zamarłem. W jego oczach nie było miliona emocji jak zwykle, nie było miłości tak jak kilka godzin temu. Zbliżyłem się przerażony.
-Kochanie, co jest? - spytałem.
Nie odpowiedział, ruszył s moją stronę trzymając coś w ręce. Nie zdążyłem nic zrobić i poczułem zimne ostrze noża przeszywające mój brzuch.
-Frankie... - szepnąłem - Frank, kochanie, co Ty zrobiłeś...
Robi mi się słabo.
-Frank, zadzwoń... Pogotowie...
Słyszę stukanie do drzwi.
-Pomóż mi, Frankie...
Dławię się łzami.
-Proszę...
Upadam.

~~~*~~~*~~~

-I wtedy zobaczył pan brata zadającego sobie ciosy nożem?

-T-tak... - odpowiedział Mikey.

Śmierć Gerarda była dla niego wstrząsająca, szczególnie samobójcza.

-Był sam?

-Chyba. Mówił coś, do jakiegoś Franka... Żeby mu pomógł. Ale nikogo nie było.

-Zna pan kogoś o imieniu Frank?

-Nie. Gerard mówił że ma chłopaka, ale sąsiedzi utrzymują, że nigdy nikogo z nim nie widzieli i że czasem dziwnie się zachowywał. 

-Rozumiem, dziękuje. To wszystko.